كم كم هلال ماه خدا محو ميشود
دارد طنين «مُنَّ علينا» محو ميشود

با ديدن هلال، دلم شور ميزند
بار گناه من آیا محو ميشود؟

از مژده «قد اقبل اليكم» نبي
دارم اميد كوه خطا، محو ميشود

شيريني دم افطارمان ولي
از تلخي غمي اين روزها محو ميشود

از مسجد و مدرسه و آشیانه ای
کز بحر و ارض و سما محو میشود

از تلخي فرياد و استغاثه‌اي
كو زير بمب و صدا، محو ميشود

از ديدن سگان بر مسند شبان
از آن بشر که حقش اما محو ميشود

از رنج خوابِ شبِ كودكي كه در
روياي بازي فردا محو ميشود

از سوز همسري در مرگ همسري
وز آه مادري كه در فضا محو ميشود

اما به ناله‌هاي «يا غياث» ما
از گونه‌ها، اشك عزا محو ميشود

از بركت خون‌هاي نَبل و شجاعيه
مُلكِ يهودِ به تنْ عبا، محو ميشود

پور بتول بيا كه به يمن ظهور تو
ز بر و بحر، ظلم و جفا محو ميشود