خوراكي كه انسان ميخورد مثل بذري است كه در زمين ريخته ميشود، اگر حلال و پاكيزه باشد اثرش در قلب كه به منزلة سلطان بدن است ظاهر خواهد شد و قلبي مي شود سرشار از صفا و از اعضاء و جوارحش جز خير و نيكي نمي تراود. لكن اگر خوراك پليد و حرام باشد قلب را كدر و تيره خواهد نمود.
همانطور كه گفته شد بطور حتم غذا، هم روي جسم اثر دارد و هم روح انسان را تحت تأثير قرار ميدهد. اسلام نيز هر دو موضوع را مورد دقت و كنكاش قرار داده است و در موارد بسياري انسانها را امر مي كند تا غذاي طيب و حلال ميل كنند. نمونه خداوند فرموده است: «اي مردم! از آنچه در زمين حلال و پاكيزه است، بخوريد و پيرو برنامه هاي شيطان نشويد كه البته او با شما آشكارا دشمني دارد».(1)

همچنين از خوردن مال حرام انسان را برحذر ميدارد. آنجا كه مي فرمايد: «آنان كه ربا مي خورند بر نخيزند مگر مانند آن كه به وسوسه و فريب شيطان، ديوانه و بي عقل شده و اينان به اين علت در مال حرام غوطه ورند كه مي گويند فرقي ميان معامله و ربا نيست، و حال آن كه خداوند تجارت و داد و ستد را حلال و ربا را حرام كرده است. هر كس پس از آن كه پند و اندرز كتاب خدا به او برسد و از اين عمل حرام دست بردارد، خدا از گذشته او درگذرد و عاقبت كارش با خدا است و كساني كه از اين عمل زشت دست نكشند اهل جهنم اند و در آنجا هميشگي و جاويد خواهد ماند».(2)

آثار معنوي مال حلال

الف) رشد معنوي انسان‌ها
قرآن مجيد در سوره قصص داستان كودكي موسي ـ عليه السلام ـ را بيان مي كند و مي فرمايد: «ما از قبل شير همه زنان شيرده را بر او حرام كرده بوديم، خواهرش گفت: آيا مي خواهيد شما را به خانداني راهنمايي كنم كه سرپرست اين كودك باشند؟ خانواده اي كه خيرخواه اين كودكند».(3)

اين آيه كريمه گر چه به ظاهر مي خواهد بفرمايد ما شير زنان شيرده را بر موسي ـ عليه السلام ـ حرام كرديم تا از اين طريق او را به مادرش برگردانيم. ولي پيام باطني ديگري هم دارد كه جناب موسي ـ عليه السلام ـ اگر بايست در آينده صاحب يد بيضا گردد و بساط فرعون و فراعنه را برچيند، و با خداي خود در كوه طور سخن بگويد، لازم است از سينة پاكي شير خورده باشد و از همان ابتدا لقمه حلال در دهانش گذاشته شود.

ب) ايجاد نورانيت در قلب
لقمه حلال در درون انسان نورانيت ايجاد مي كند و در اثر نورانيت قلب خود به دنبال كارهاي خير مي رود كه همين باعث سعادت و خوشبختي او در دنيا و آخرت مي گردد.

در اين خصوص پيامبر اكرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ فرمودند: «هر كس از دسترنج خود و مال حلال بخورد خداوند درهاي بهشت را به رويش مي گشايد كه از هر دري بخواهد وارد شود و در شمار پيامبران خواهد بود و اجر و مزد ايشان را خواهد گرفت4».

ج) استغفار ملائكه
كساني كه مال حلال مي خورند مشمول استغفار ملائكه آسماني مي شوند پيامبر اكرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ فرمودند: «كسي كه طعام حلالي بخورد ملكي بالاي سرش مي ايستد و برايش استغفار مي كند تا از خوردن طعام فارغ شود5».

در ادامه آثار لقمه حرام آمده است

ادامه »

سال‌های پیش یک روز به همراه بچه کوچکم از خانه بیرون آمدیم. چون این بچه مدتی بود بیرون نیامده بود، انگار همه چیز برایش تازگی داشت و مشغول تماشای اطراف بود و در همین حال دست خودش را در هوا چرخاند تا دست مرا بگیرد.

چون همه چیز برایش تازگی داشت، نمی‌خواست چشم از آنها بردارد. ولی دستش را هم مدام به دنبال دست من می‌چرخاند تا طبق معمول دست مرا بگیرد. کمی دستم را عقب کشیدم تا ببینم چکار می‌کند. بعد از مدتی، با کمی نگرانی برگشت نگاه کرد و جای دستم را پیدا کرد و دستش را به دستم رساند و باز مشغول تماشا شد. در آن لحظه خیلی از خدا خجالت کشیدم.

گفتم من که وابستگی و احتیاجاتم به خدا از این بچه خیلی بیشتر است، ای کاش من هم هر روز صبح که از خانه بیرون می‌آمدم دستم را می‌گرداندم تا دستم را به خدا بدهم، بعد مشغول تماشا بشوم.

برگزیده از کتاب  «نگاهی به رابطه عبد و مولا» از حجت الاسلام علیرضا پناهیان

«من از ارزش‌های انسانی صحبت می‌کردم و تو جوان‌ها را دعوت به جنگی می‌کردی که هیچ مفهومی نداشت» این خلاصه و چکیده‌ی پاسخ عباس کیارستمی، استاد سینمای شبه‌روشنفکران وطنی، است به انتقادات ابراهیم حاتمی‌کیا.

وحید یامین‌پور نوشته است:

پاسخ مرحوم نادر ابراهیمی به عباس کیارستمی: ترسوها هم حق وراجی کردن دارند به شرط آنکه نخواهند سر تاریخ و سرزمین شان شیره بمالند…

“عصری رسید که اسلحه به دست شهیدان چسبید؛ عصری که اسلحه جزو تن شد و یکی از اعضای اصلی بدن شد؛ عصری که تحمیل چیزی – هرقدر هم ناچیز – دیگر به هیچ قیمت به اسلحه داران ممکن نبود. من و تو در آن عصر غریب کجا بودیم برادر؟ کجا بودیم؟



…عصری که شیردلان ماندند و بزدلان گریختند و شیردلان دیگر آنقدر گرسنه نبودند که سر در پی بزهای بیمار بگذارند…

…اما راستش گاهی فکر می کنم که ما هم نباید خیلی خجل باشیم. آخر ترسوها هم حقّ حیات دارند؛ حق نفس کشیدن و ورّاجی کردن و خوردن و خوابیدن – فقط به شرط آنکه شهامت آنرا داشته باشند که به ترس بی حصر خویش زیرلب اقرار کنند و به شرط آنکه نخواهند که سرخودشان ، خویشانشان ، پدران و مادران راحت طلب ثروت

ادامه »

امروز اگر می نویسیم ، می خوانیم ، سقفی بر سر داریم ، عشق داریم ، کودکان مان را به مدرسه می فرستیم ، کار می کنیم ، انتقاد می کنیم ،می گوییم ، می خندیم، می خوریم ، می آشامیم و نفس می کشیم ، تک تک مان مدیون همه آنانی هستیم که در “روزگار بازشناسی مرد از نامرد” ، لباس عافیت از تن کندند و لباس رزم پوشیدند، خیلی های شان بازگشتند ، خیلی هایشان بخشی از وجودشان را در میدان جنگ گذاشتند و به خانه آمدند و خیلی ها هم به شهادت رسیدند.



در کنار این وامداری عمومی نسبت به مردان دفاع مقدس ، آنان که بر صندلی های مهم مدیریتی تکیه زده اند، به طور خاص مدیون شهیدان هستند.

تعداد پست های مهم کشور و استانی را تا 3000 عنوان کرده اند و اگر تعداد شهدا را بر این آن تقسیم کنیم در خواهیم یافت که برای هر صندلی مسؤولان به طور متوسط به تعداد شهدای کربلا ، شهید وجود دارد. به عبارتی برای هر صندلی که مسؤولان ارشد کشوری و استانی بر آن تکیه زده اند، یک کربلا به پا شده است و چه بد مردمانی هستند اگر بر آن کرسی ها تکیه بزنند و یادشان برود که پایه های میزها و صندلی هایشان سرخ رنگ است و برای همان صندلی که رویش نشسته اند ، 72 نفر به خونشان غلتیده اند و اکنون در زیر خاک اند.

دانشگاه در انتظار تماشای وصال خانواده چشم براه و فرزند مفقود


اسفندماه سال 87 بود که 5 پیکر آسمانی از شهدای گمنام دفاع مقدس، میهمان دانشگاه امیرکبیر تهران شدند تا برای همیشه در آن دانشگاه آرام بگیرند، حضوری که هر چند در ابتدا با حاشیه‎هایی همراه شد، اما بتدریج جای خود را در دل دانشگاه باز کرد و حالا محور وثقل معنوی دانشگاه امیر کبیر شده است.

به گزارش رجانیوز، حالا که 5 سالی می‎شود از تدفین شهدا در دانشگاه گذشته و مزار این 5 شهید در صحن اصلی دانشگاه دیگر برای خودش زیارتگاهی شده است، خبر آمده که یکی از شهدای گمنام این دانشگاه شناسایی شده تا باز هم شهدای دانشگاه امیر کبیر به صحنه توجهات و خبرها بازگردند.

هفته گذشته کمیته جستجوی مفقودین ستاد کل نیروهای مسلح اعلام کرد، پیکر پاک و نورانی شهید بزرگوار"رضا سلمانی کردآبادی” از طریق DNAشناسایی شده، متعلق به یکی از شهدای مدفون در صحن دانشگاه امیر کبیر تهران است.

شهید “رضا سلمانی کرد آبادی” فرزند محمد ، از استان اصفهان به جبهه‎های دفاع مقدس اعزام شده بود که در عملیات بیت المقدس در منطقه شلمچه به درجه رفیع شهادت نائل آمد و در سال 87 همزمان با ایام ارتحال پیامبر اعظم (ص) و امام حسن مجتبی (ع)به عنوان شهید گمنام در دانشگاه امیر کبیر تهران تشییع وبه خاک سپرده شد.

اینکه چه پیامی در این نمایان شدن و رخ نمایاندن در ابتدای سال تحصیلی از سوی این شهید نهفته است جای خود دارد اما اخبار رسیده از دانشگاه امیرکبیر حکایت از شور و اشتیاق برای رساندن خانواده چشم براه این شهید به فرزندشان در قالب یک برنامه باشکوه و معنوی دارد. برنامه‎ای که شاید برخی رفتارهای زشت در هنگام تدفین این شهدا را جبران کند.

گروه فرهنگی – رجانیوز