در خطبه حضرت امير المؤمنين عليه السلام است: 

در روز غدير كه هر كه افطار دهد مؤمن روزه ‏دار را در شب وقت افطارش مثل آن است كه ده فئام را افطار داده باشد

شخصى برخاست عرض كرد يا امير المؤمنين فئام چيست؟

فرمود صد هزار پيغمبر و صديق و شهيد پس چگونه خواهد بود در كثرت فضيلت حال كسى كه جمعى از مؤمنين و مؤمنات را كفالت كند پس من ضامن او هستم بر خداوند تعالى امان او را از كفر و فقر

مفاتیح الجنان ذیل اعمال عید غدیر

گفتيم كه نفر اول ۵ نان و نفر دوم ۳ نان داشت كه جمعآ ميشه ۸ نان كه ۳نفر به طور مساوي خوردند

براي اينكه حق كسي پايمال نشه شما تصور كنيد هر نان را به ۳ قسمت تقسيم كردند كه جمعآ ميشه ۲۴ تكه نان كه اگر تقسيم بر۳ كنيم به هر كس ۸ تكه نان ميرسه.

نفر اول كه ۵ نان داشت در واقع ۱۵ تكه نان داشت چون:۵*۳=۱۵ ، كه از اين ۱۵ تكه ۸ تا رو خودش خورد و هفت تكه به مهمان داد.

نفر دوم هم كه ۳ نان داشت در واقع ۹ تكه نان داشت چون:۳*۳=۹ ، كه ۸ تكه اش را خودش خورد و فقط يك تكه به مهمان داد.

حالا متوجه شديد چرا از آن ۸ درهم فقط يك درهم به او رسيد و هفت درهم به دوستش؟

حسن روحانی برای آخرین دفاع از کابینه پیشنهادی خود  در صحن علنی مجلس به سخنرانی پرداخت. در بخش سیاست خارجیِ صحبت‌های رئیس جمهور، آن‌چه که برجستگی بیشتری داشت پررنگ‌تر شدن ادبیات مواجهه با آمریکا و استکبار ستیزی بود؛ آن‌‌هم با معیار حفظ برجام و باب طبع حسن روحانی!
 
به گزارش رجانیوز روحانی  که برای دفاع از کابینه پیشنهادی‌اش به مجلس رفته بود در بخشی از صحبت‌هایش هم به برجام اشاره کرد و گفت:
 
آن کسی که برای برجام سینه سپر می‌کند، یعنی دربرابر دشمنان ایران می‌ایستد، در برابر آمریکا و اسرائیل و برخی کشورهای کوچک منطقه که اخلال می‌کنند می‌ایستد، این را می‌گوئیم قهرمان میدان مبارزه علیه استکبار. آن کسی که در مقابل آمریکا خم می‌شود و خودش زودتر هل می‌دهد که برجام را از بین ببرد! بابا آمریکا اینقدر کمک نمی‌خواهد که شما می‌خواهید کمک کنید! آمریکا به اندازه کافی کمک دارد. شما به ملت خودتان کمک کنید. 
 

 
 
رئیس جمهور در ادامه نیز افزود: امروز بزرگ‌ترین ماموریت وزارت خارجه حفاظت از نهال نوپای برجام است. روبه روی آمریکا باید بایستد. رو به روی آنانی که علیه منافع ملی ایران حرکت می‌کنند باید بایستد. از شوخی بعضی‌ها هم نترسد. بعضی‌ها شوخی می‌کنند یک حرف‌هایی می‌زنند. بعضی‌ها عادت دارند به یک جملاتی. نباید ما بترسیم ما باید کار خودمان را انجام دهیم.
 

 
درباره این سخنان باید به چند نکته اشاره کرد:
 
1- استکبار ستیزی از جمله اصول بنیادی و ذاتی انقلاب اسلامی است که نباید در هیچ دوره‌ای اجرای آن متوقف شود. از جمله اساسی‌ترین اشتباهات سیاست خارجی دولت یازدهم به فراموشی سپردن استکبارستیزی و نادیده گرفتن دشمنی نظام سلطه با ایران بوده است؛ ایده‌ای که محمد جواد ظریف در کتاب خاطرات خود تحت عنوان آقای سفیر به آن اشاره کرده و می‌گوید: 
 
« من تلاش میکنم هیچگاه از واژه دشمن استفاده نکنم…. ما اختلافات اساسی با امریکا دﺍﺭﯾﻢ،  همانطور که تمام کشورها ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ اختلافات ﺍﺳﺎﺳﯽ دارند اما این دشمنی نیست.»
 
اگر نگاه کوتاهی به روال 4 سال گذشته و دوران حساس مذاکرات کنیم متوجه می‌شویم که دقیقاً مبتنی بر همین ایده توافق هسته‌ای به امضاء رسیده است. روحانی، باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا و اصلی‌ترین دشمن ایران را مودب و باهوش می‌خواند، مذاکره کنندگان همدیگر را به اسم کوچک صدا زده و عکس نوه‌های خود را به یکدیگر نشان می‌دهند و وزیر خارجه کشورمان نیز آمریکا را آنقدر بزرگ می‌بیند که معقتد است با یک بمب می‌تواند تمام سیستم دفاعی کشور را از کار بیندازد! مبتنی بر همین ایرادات شکلی و خوش‌بینی بی‌حد و حصر به طرف مقابل توافقی امضاء می‌شود که در قبال بتن ریزی در دستاوردهای هسته‌ای کشور-  ثمره خون دل خوردن‌های شهدای هسته‌ای و دانشمندان جوان ایرانی- ساختار تمامی تحریم‌ها باقی می‌ماند! مکانیزم حل اختلاف در توافق نیز به بدتر شکل ممکن در تاریخ حقوق بین‌الملل نگاشته شده است چرا که در صورت اعتراض ایران به بدعهدی طرف مقابل تمامی تحریم‌ها مجدداً بازمی‌گردد! همه این موارد در ثمره تفکری اتفاق افتاد که قول جان کری را تضمین می‌دانست! 
 
لذا تا جمهوری اسلامی ایران و انقلاب اسلامی بوده استکبار ستیزی هم وجود داشته است اما دولت یازدهم با درک نادرست از شرایط دنیا و با خوش بین بودن به مذاکرات در  یک برهه 4 ساله‌ این اصل اساسی را به فراموشی سپرد.
 
2- این‌که بعد از 4 سال روحانی به یاد استکبار ستیزی افتاده را می‌توان مثبت و هم منفی ارزیابی کرد! ارزیابی منفی از این جهت که فرصت طلایی نگارش توافق خوب با از دست دادن سرمایه‌های ارزشمند هسته‌ای طبق برجام از بین رفته است. در واقع آن‌وقتی که دولت باید استکبار ستیزی می‌کرد در خواب غفلت به سر می‌برد و امروز به دنبال نوشدارو بعد از مرگ سهراب است! ارزیابی مثبت از این جهت که 4 سال گذشته تجربه مناسبی برای افرادی مانند روحانی، عراقچی و ظریف بود تا دریابند که آمریکا قابل اعتماد نیست و راه درست مواجهه با آن مقابله با آن است و با لبخند زدن مشکلی حل نمی‌شود.
 
3- مبنایی که روحانی برای استکبار ستیزی انتخاب کرده را باید نوعی آدرس غلط دانست چرا که با دقت در صحبت‌های روحانی متوجه می‌شویم که رئیس جمهور برجام را مبنای استکبار ستیزی می‌داند و بر همین اساس سینه سپر کردن برای برجام یعنی ایستادن در برابر آمریکا! به دنبال آن هم فردی که از برجام حمایت کند قهرمان میدان علیه استکبار نامیده می‌شود و وزارت خارجه هم مهم‌ترین هدفش حفاظت از طفل نوپای برجام است. طبیعی است که از دید رئیس جمهور و مبتنی برهمین نگاه منتقدین نیز حامی آمریکا به حساب می‌آیند.
 

 
اما این نگاه را باید در حکم خانه‌ای دانست که از پای‌بست ویران است. برجام سندی برای نظارت‌های غیرقانونی بر روی کشور و از بین بردن مولفه قدرت هسته‌ای ایران بوده است و حفظ این سند هیچ‌گاه به معنی استکبارستیزی نمی‌باشد. در واقع استکبارستیز کسی است که مبتنی بر منافع ملی به برجام نگاه کند و بر این مبنا با دشمن مقابله کند. مطابق با این دیدگاه، درصورتی که آمریکا به تعهدات خود عمل نکند و هر روز و هر هفته  با وضع تحریم‌ها جدید منافع ایران را از بین ببرد دیگر لزومی به اجرای برجام وجود ندارد. عاقلانه هم نیست که فقط یک طرف توافق به تعهدات خود عمل کند و سپس کسانی در داخل کشور به توجیه اقدامات خصمانه و بدعهدی طرف مقابل بپردازند و دیگران‌نیز موظف شوند آن‌ها را استکبار ستیز بخوانند!
 
4- طنز سخنان روحانی جایی است که معتقد است همچنان برجام در حال اجرا شدنست و این منتقدان هستند که از آمریکا را هل می‌دهند تا توافق را از بین ببرد. احتمالاً از دید حسن روحانی وضع تحریم‌های ویزا، ایسا، H.R 3264 نیز توسط منتقدان صورت گرفته است! اما چه بپذیریم و چه بخواهیم چشمان خود را بر روی واقعیت ببندیم مثل روز روشن است که توافق هسته‌ای فقط از جانب ایران در حال اجرا شدن است و ایالات متحده آمریکا متن، روح و جسم برجام را نقض کرده است و با وضع جامع‌ترین لایحه تحریمی طول تاریخ تلاش می‌کند تا فشارهای بی حد و حصری بر ایران وارد کند و عادی سازی روابط اقتصادی کشور را تحت تاثیر قرار دهد.

شهید محسن حججی که پس از ۲ روز اسارت به‌دست نیروهای تکفیری داعش به شهادت رسید، حرف‌های ناگفته خود را در وصیت‌نامه‌اش نوشته و این وصیت‌نامه هم‌اکنون به دست تمام ملت ایران رسیده است.

العالم - ایران

شهید محسن حججی متولد 21 تیرماه 1370 در شهرستان نجف‌آباد است که سال 1385 وارد  فعالیت‌های فرهنگی شد و در سال 1391 ازدواج کرد، ثمر ازدواج وی پسری به‌نام علی است که یک و نیم سال دارد. روز دوشنبه 16 مرداد 1396 به اسارت دشمن درآمد و در روز چهارشنبه 18 مرداد 1396 در سوریه به درجه رفیع شهادت نائل شد.

وصیت‌نامه شهید محسن حججی را با هم می‌خوانیم:

حالا که دستهایم بسته است می‌نویسم نه با قلم که با نگاه و نه با جوهر که با خون، رو به دوربین ایستاده‌ام و ایستاده‌ام رو به همه شما، رو به رفقا، رو به خانواده‌ام، رو به رهبر عزیزم و رو به حرم. حرامزاده‌ای خنجر به دست است و دوست دارد که من بترسم و حالا که اینجا در این خیمه‌گاهم هیچ ترسی در من نیست. تصویرم را ببرید پیشکش رهبر عزیز و امامم سید علی خامنه‌ای و فرمانده‌ام حاج قاسم و به رهبرم بگویید که «اگر در بین مردمان زمان خودت و کلامت غریبید ما اینجا برای اجرای فرمان شما آمده‌ایم و آماده تا سرمان برود و سر شما سلامت باشد».

آسمان اینجا شبیه هیچ‌جا نیست حتی آسمان روستای دورک و وزوه که در اردوی جهادی دیده‌ام یا آسمان بیابان‌های سال‌های خدمتم، اینجا بوی دود و خون می‌آید. کم‌کم انگار لحظه دیدار است ولی این لحظه‌های آخر که حرامیان دوره‌ام کرده‌اند می‌خواهم قصه بگویم و قصه که می‌گویم کمی دلم هوایی علی کوچولویم می‌شود ولی خدا وعده داده که جای شهید را برای خانواده‌اش پر می‌کند، اما حتماً قصه‌ام را برای علی وقتی بزرگ شد بخوانید.

قصه کودکی‌ام که با پدرم در روضه‌های مولا اباعبدالله الحسین(ع) شرکت می‌کردم، قصه لرزش شانه‌های پدر و من که نمی‌دانستم برای چیست. پدرم با اینکه کارگری ساده بود همیشه از خاطرات حضورش در دفاع مقدس می‌گفت و توصیه می‌کرد:

«پسرم، دفاع مقدس و رشادت و مجاهدت برای اسلام و دین هیچ‌وقت تمام‌شدنی نیست و تا دنیا هست مبارزه بین حق و باطل هم خواهد بود ان‌شاءالله روزی هم نوبت تو خواهد شد».

دوران کودکی و مادری که کلید رفتنم به قتلگاه در دستان اوست و او بود که اجازه داد. مادرم همیشه می‌گفت «تو را محسن نام گذاشتم به‌یاد محسن سقط‌شده خانم حضرت زهرا(س)». مادر جان، اولین باری که به سوریه اعزام شدم دریچه‌های بزرگی به‌رویم باز شد اما نمی‌دانم اشکال کارم چه بود که خداوند مرا نخرید.

بازگشتم و چهل هفته به جمکران رفتم و از خداوند طلب باز شدن مسیر پروازم را کردم. تا اینکه یک روز فهمیدم مشکل رضایت مادر است. تصمیم گرفتم و آمدم به دست و پای تو افتادم و التماست کردم و گفتم مگر خودت مرا وقف و نذر خانم فاطمه زهرا(س) نکردی و نامم را محسن نگذاشتی، مادرجان، حرم خانم زینب(س) در خطر است اجازه بده بروم. مادرم…. نکند لحظه‌ای شک کنی به رضایتت که من شفاعت‌کننده‌ات خواهم بود و اگر در دنیا عصای دستت نشدم در عقبی نزد حضرت زهرا(س) سرم را به‌دست بگیر و سرفراز باش چون ام‌وهب.

مادر، یادت هست سال‌های کودکی و مدرسه، پس از دبستان و مقاطع تحصیلی و بالاتر، همیشه احساس می‌کردم گمشده‌ای دارم و این‌قدر به مادرمان حضرت زهرا(س) متوسل شدم تا در سال 1385 و اوج جوانی مسیری را برایم روشن کردند و آن مسیر آشنایی با شهید کاظمی و حضور در مؤسسه‌ای تربیتی‌فرهنگی به همین نام بود.

همان سال‌ها بود که مسیر زندگی‌ام را پیدا کردم و حاج احمد کاظمی شد الگوی زندگی و یار لحظه لحظه زندگی من، خیلی زود حاج احمد دستم را گرفت و با شرکت در اردوهای جهادی، هیئت، کار فرهنگی و مطالعه و کتاب‌خوانی رشد کردم. انگار حاج احمد دستم را گرفت و ره صدساله را به‌سرعت پیمودم. سربازی و خدمت در مناطقی دورافتاده را انتخاب کردم و تو مادر، ببخش که آن روزها مثل همیشه چقدر نگرانم بودی.

و ازدواج که آرزوی شما بود، با دختری که به‌واسطه شهدا با او آشنا شدم و خدا را شاکرم که حاج احمد از دختران پاکدامنش نصیبم کرده است، همنام حضرت زهرا(س) و از خانواده‌ای که به‌شرط اینکه به‌دلیل نداشتن فرزند پسر برایشان فرزند خوب و باایمانی باشم دختر مؤمن و پاکدامنشان را با مهریه‌ای ساده به‌عقدم درآوردند و من هم تنها خواسته‌ام از ایشان مهیا‌کردن زندگی برای رسیدن به سعادت و شهادت بود و با کمکِ هم، زندگی مهدوی(عج) را تشکیل دادیم، خانواده‌ای که در روزهای نبودنم و جهادم همسر و فرزندم را در سایه محبتشان گرفتند و من دلم قرص بود که همسر و فرزندم جز غم دوری و دلتنگی غمی نداشته باشند، همین جا بود که احساس کردم یکی از راه‌های رسیدن به خداوند متعال و قرار گرفتن در مسیر اسلام و انقلاب عضویت در سپاه است و همین جا بود که باز حاج احمد کمکم کرد و لیاقت پوشیدن لباس سبز پاسداری را نصیبم کرد.

و همسرم و همسرم…، می‌دانم و می‌بینم دست حضرت زینب(س) که قلب آشوبت را آرام می‌کند، همسرم شفاعتی که همسر وهب از مولا اباعبدالله شرط اجازه میدان رفتن وهب گذاشت طلب تو. خاطرات مشترکمان دلبستگی نمی‌آورد برایم، بلکه مطمئنم می‌کند که محکمتر به قتلگاه قدم بگذارم چون تو استوارتر از همیشه علی عزیزمان را بزرگ خواهی کرد و منتظر باش که در ظهور حضرت حجت به‌اقتدای پدر سربازی کند.

حالا انگار سبکتر از همیشه‌ام و خنجر روی بازویم نیست و شاید بوی خون است که می‌آید، بوی مجلس هیئت مؤسسه و شبهای قدر و یاد حاج حسین به‌خیر که گفت مؤسسه خون می‌خواهد و این قطره‌ها که بر خنجر می‌غلطد ارزانی حاج احمدی که مسیر شیب‌الخضیب شدنم را هموار کرد.

خدّالتریب شدنم را از مسجد فاطمه الزهرای(ع) دورک شروع کردم و به خاک آلودم تمام جسمم را تا برای مردمی که عاشق مولایند مسجد بسازیم. روی زمینی نیستم که می‌بینید، ملائک صف به صفند کاش همه چیز واقعی بود درد پهلویم کاش ساکت نمی‌شد و حالا منتظر روضه قتلگاهم، حتماً سخت است برایتان خواندن ولی برای من نور سید و سالار شهیدان دشت را روشن کرده است.

اینجا رضاً برضاک را می‌خواهم زمزمه کنم. انگار پوست دستم را بین دو انگشت فشردند و من مولای بی‌سر را می‌بینم که هم‌دوش زینب آمده‌اند و بوی یاس و خون در آمیخته هستم. حرامیان در شعله‌های شرارت می‌سوزند و من بدن بی‌پیکرم را می‌گذارم برای گمنامی برای خاک زمین.